23 marca 2024 roku na Słowacji rozpoczną się wybory prezydenckie. Chciałbym przedstawić Wam, drodzy czytelnicy, ośmiu kandydatów wybranych przeze mnie, z których siedmiu wzbudziło mój zachwyt jako Polaka, a jeden zainteresowanie (Ján Kubiš). Pozostali trzej kandydaci kompletnie nie przypadli mi do gustu (Patrik Dubovský, Ivan Korčok, Igor Matovič).
Pod opisem każdego kandydata znajduje się wideo z jego wystąpieniem z napisami PL, które zaimplementował doń Martin Demirov.
Peter Pellegrini
Marszałek sejmu reprezentujący HLAS-LEWICA. Jego stanowiska, takie jak wyważone podejście do związków partnerskich, brak chęci rozdzielenia kościoła od państwa, nieruszenie tematu aborcji, sprzeciw wobec udziału Słowaków w konfliktach zagranicznych, brak poparcia dla działań na rzecz klimatu, etykietowanie zagranicznie finansowanych organizacji jako „obcych agentów”, wsparcie dla udziału rosyjskich sportowców w mistrzostwach świata, sprzeciw wobec wsparcia Ukrainy bronią oraz wizja pokojowa dla Europy i świata, prezentują jego konserwatywne podejście do międzynarodowej polityki i wewnętrznych spraw kraju.
Pellegrini wydaje się być kandydatem, który koncentruje się przede wszystkim na sprawach wewnętrznych Słowacji, akcentując potrzebę skupienia się na problemach narodowych zamiast angażowania się w konflikty zewnętrzne. Jego wypowiedzi odzwierciedlają dążenie do utrzymania tradycyjnych wartości i sceptycyzm wobec zmian społecznych oraz interwencjonizmu międzynarodowego.
W kontekście politycznym Słowacji i szerszej – Europy, postawy takie jak te prezentowane przez Pellegriniego, wskazują na istniejące podziały i różnice w podejściach do kluczowych kwestii społecznych, politycznych i ekonomicznych. Wskazuje to również na tęsknotę za stabilnością i tradycyjnymi wartościami narodów.
Popularność Petera Pellegriniego w sondażach odzwierciedla silne poparcie, jakie ma on wśród słowackiego społeczeństwa. Wartość, jaką przykładają oni do jego konserwatywnych i narodowych przekonań, podkreśla zbieżność jego poglądów z oczekiwaniami większości obywateli. Pellegrini wyróżnia się na tle innych kandydatów dzięki bardziej umiarkowanemu stylowi komunikacji, co może przemawiać do szerokiego grona wyborców, poszukujących kandydata, który prezentuje wyważone podejście do spraw politycznych. Chociaż mogą istnieć pewne kwestie, co do których mógłbym mieć zastrzeżenia (należy wyjść z NATO, UE oraz zerwać współpracę z WHO według mnie i to natychmiast!), to ogólna postawa Pellegriniego, jako kandydata, zdaje się być postrzegana jako bardziej zrównoważona w porównaniu z pozostałymi uczestnikami wyścigu prezydenckiego.
Andrej Danko
Przedstawia się jako przedstawiciel narodowej prawicy, wyraża w swoich wypowiedziach silne i jednoznaczne opinie. W swojej kampanii wskazuje na Viktora Orbana jako źródło inspiracji i najbardziej wpływowego polityka w Europie, co sugeruje podobieństwo w poglądach politycznych.
Danko podkreśla swoją autentyczność i odrzucenie politycznej poprawności, co manifestuje poprzez otwarte wyrażanie swoich opinii, także tych, na temat osób o liberalnych poglądach i mniejszości seksualnych. Jego retoryka wobec takich grup jest ostro krytyczna.
W kontekście międzynarodowym, Danko opowiada się za bliskimi relacjami z Rosją i Białorusią, wskazując na Łukaszenkę jako model przywódcy. Krytykuje obecną politykę UE, szczególnie w odniesieniu do kwestii LGBTI i organizacji pozarządowych. Jego wizja rozwiązania konfliktu na Ukrainie zakłada wycofanie NATO i stworzenie zdemilitaryzowanej strefy.
Danko również porusza kwestie gospodarcze i społeczne, krytykując sytuację, w której bogaci Ukraińcy inwestują w Słowacji, podczas gdy biedniejsi obywatele tego kraju giną. Jego komentarze odzwierciedlają krytyczne stanowisko wobec obecnej sytuacji geopolitycznej i społeczno-ekonomicznej w Europie.
Milan Náhlik
W swojej kampanii wyborczej prezentuje szereg wyrazistych poglądów. Náhlik wyróżnia się poparciem dla postaci Władimira Putina, którego uznaje za najlepszego i najbardziej wpływowego europejskiego przywódcę. Podkreśla sukcesy Rosji jako supermocarstwa i jej rolę w pomaganiu rosyjskojęzycznej ludności na Ukrainie, którą uznaje za ofiary ukraińskiego terroru.
Náhlik krytycznie ocenia działania Zachodu, twierdząc, że sankcje nałożone na Rosję nie tylko nie przyniosły zamierzonego efektu, ale wręcz wzmocniły to państwo. Podważa narrację o agresji Rosji na Ukrainę, przedstawiając rosyjską interwencję jako pomoc dla mordowanej ludności. W jego przekonaniu, społeczność międzynarodowa nie zareagowała odpowiednio na kryzys na Ukrainie.
Co więcej, Náhlik opowiada się za wyjściem Słowacji z NATO, które określa jako „krwiożerczy gang przestępczy”, oraz z Unii Europejskiej, argumentując, że UE pogłębia problemy państw narodowych i przyczynia się do wzrostu długu publicznego. Jego stanowisko podkreśla silny nacisk na suwerenność i samodzielność Słowacji, sprzeciwiając się jakiejkolwiek ingerencji kraju w konflikty międzynarodowe, które nie dotyczą bezpośrednio Słowacji.
Róbert Švec
Przedstawia się jako reprezentant „narodowej prawicy”. Jego kampania wyborcza koncentruje się na szeregu punktów, które odzwierciedlają jego suwerenistyczne i konserwatywne poglądy.
Švec opowiada się za wyjściem Słowacji z Unii Europejskiej i NATO, argumentując, że członkostwo w tych organizacjach podważa suwerenność kraju i przynosi więcej szkód niż korzyści. Podkreśla potrzebę neutralności Słowacji w polityce międzynarodowej i sprzeciwia się ideom LGBT i wielokulturowości. Jego propozycja powrotu do Korony Słowackiej jako waluty narodowej ma podkreślić niezależność gospodarczą kraju.
W zakresie polityki zagranicznej, Švec wskazuje na wschód jako kierunek swojej pierwszej prezydenckiej podróży, podkreślając zmiany w globalnej geopolityce i przyszłościową rolę wschodnich państw. Krytykuje obecną orientację polityczną Słowacji na Brukselę i Waszyngton, twierdząc, że europejskie fundusze są środkami należącymi do Słowacji, a nie do Brukseli.
Švec przedstawia wizję „pasa bezpieczeństwa” w Europie, w którym kraje takie jak Szwajcaria, Austria, Słowacja i Ukraina zachowują neutralność. Uważa, że UE nie jest już projektami reformowalnymi i proponuje, by Słowacja zaczęła współpracować z państwami BRICS w obliczu potencjalnego upadku Unii.
Jest również pierwszym kandydatem na prezydenta w swojej grupie, który popiera zakaz aborcji, co jest odzwierciedleniem jego konserwatywnych przekonań.
Krisztián Forró
Reprezentuje mniejszość węgierską. Był on objęty zakazem wjazdu na Ukrainę i umieszczony na liście wrogów tego kraju za wsparcie ukraińskich Węgrów, co podkreśla jego zaangażowanie w obronę praw mniejszości.
Forró ceni sobie postacie historyczne i współczesne takie jak Święty Stefan i Viktor Orban. Jego poparcie dla grupy V4 podkreśla dążenie do regionalnej współpracy i poszukiwanie równowagi w europejskiej polityce, przeciwnie do dominacji większych państw zachodnich.
Pierwsza podróż po wyborze na prezydenta miałaby go skierować do Czech, Węgier i Polski, co świadczy o jego priorytetach w zakresie regionalnych sojuszy i współpracy. Jego podejście do relacji między Węgrami a Słowakami, oparte na wspólnych historycznych doświadczeniach i braterstwie, wskazuje na pragnienie harmonii i współpracy ponad podziałami narodowościowymi.
Forró prezentuje się jako kandydat o wyważonym, spokojnym podejściu, zdolny do współpracy z różnymi rządami, co sugeruje, że jego prezydentura mogłaby być skoncentrowana na dialogu i budowaniu mostów między różnymi społecznościami i państwami.
Marian Kotleba
Niezależny kandydat o narodowo-konserwatywnych poglądach, wyraźnie artykułuje swoje stanowisko w kwestiach międzynarodowych i wewnętrznych Słowacji. Krytycznie odnosi się do NATO i Unii Europejskiej, które określa mianem organizacji działających przeciwko interesom narodowym, promujących szaleństwo LGBT i zielony ład. W jego wizji, Grupa Wyszehradzka (V4) stanowi przyszłość i źródło siły dla Słowacji, sugerując, że powinna zastąpić UE i NATO.
Jego retoryka jest silnie nacjonalistyczna, co objawia się w postulacie usunięcia unijnych flag i promowaniu wyłącznie symboli narodowych. Kotleba neguje zagrożenie ze strony Rosji, popierając bliższe relacje Słowacko-Rosyjskie i krytykuje wsparcie dla Ukrainy. Oponuje przeciwko jakiejkolwiek pomocy wojskowej dla Ukrainy oraz przeciwko przyjmowaniu migrantów.
Podkreśla swoje uznanie dla Aleksandra Łukaszenki, uznając go za najlepszego przywódcę w Europie, i krytykuje działania Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), które według niego służą sianiu terroru poprzez wyolbrzymianie zagrożeń pandemii. Kotleba prezentuje się jako kandydat, który pragnie skupić się na priorytetach narodowych, promując suwerenność Słowacji.
Štefan Harabin
Narodowo-konserwatywny kandydat. Jego wypowiedzi, w których określa ukraiński rząd jako „faszystowski reżim Bandery” i „ukraińsko-nazistowski”, a także twierdzi, że w Donbasie zamordowano 14 000 kobiet i dzieci, wskazują na silnie krytyczne i emocjonalne podejście do konfliktu ukraińsko-rosyjskiego.
Prezentując tak dosadne opinie, Harabin zdecydowanie ujawnia swoje stanowisko w kontekście międzynarodowym, co może odzwierciedlać jego ogólną polityczną filozofię i podejście do stosunków międzynarodowych. Jego wypowiedzi mogą również odzwierciedlać próbę przyciągnięcia wyborców o podobnych poglądach narodowo-konserwatywnych i eurosceptycznych.
Ján Kubiš
Doświadczony słowacki dyplomata z imponującym dorobkiem zawodowym, obejmującym pracę dla ONZ i inne ważne role międzynarodowe. Jego kariera świadczy o głębokim zaangażowaniu w sprawy międzynarodowe i umiejętności negocjacyjne.
W swojej kampanii wyborczej Kubiš wyraża pragmatyczne podejście do stosunków międzynarodowych, akcentując potrzebę dialogu, nawet z kontrowersyjnymi liderami, jeśli służy to interesom Słowacji. Podkreśla znaczenie bezpieczeństwa energetycznego i współpracy gospodarczej, przykładając wagę do interesu narodowego, podobnie jak Węgry w swoich działaniach dyplomatycznych.
Kubiš uznaje znaczenie pozycji Słowacji w Unii Europejskiej, ale jednocześnie podkreśla potrzebę samodzielnej i zrównoważonej polityki zewnętrznej. Jego gotowość do współpracy z różnymi rządami, w tym z premierem Fico, odzwierciedla dążenie do jedności i konstruktywnego dialogu na arenie krajowej.
Chociaż jego umiarkowane stanowisko może nie wyróżniać się wyraźnymi deklaracjami, to jednak świadczy o podejściu dyplomatycznym, opartym na rozważaniu różnych perspektyw i szukaniu wspólnego gruntu. Kubiš prezentuje się jako kandydat, który stawia na łączenie, a nie dzielenie, co może być postrzegane jako wartość w kontekście polityki międzynarodowej i wewnętrznej Słowacji. Jednak jest zbyt uległy moim zdaniem, a dodatkowo to dyplomata – nie będzie w stanie postawić na swoim.
PODSUMOWANIE:
Podsumowując, przedstawieni kandydaci na prezydenta Słowacji reprezentują szeroki wachlarz postaw politycznych, od konserwatywnych i narodowych po bardziej umiarkowane i dyplomatyczne podejścia.
Polak pochodzenia włoskiego, szlachcic, wasz przyszły Król z przepowiedni Eustachiusza dla Polski!
„O nieszczęśliwa i pożałowania godna Polsko. Będziesz wzdychała za pokojem, ale ten nie prędzej przyjdzie, aż w siódmej liczbie, a spełni się w czasie siedem razy siedem. Wtedy przyjdzie książę pokoju w całym blasku i pokój panować będzie w twych murach i pałacach. Na koniec będą mieli przez lilię króla, którego długi czas nie chcieli, lecz potem przyjmą go z radością. Będzie powszechna zgoda.”
